Eli De Raedemaeker: boegbeeld van BC Asse overleden

Wie in Asse woont, kent Eli.

Wie in Asse ooit basketbal gespeeld heeft kent Eli goed.

Broer Jos was ook van jongs af aan actief als speler en kapitein van het A-team van BC Asse en ook vader Roger steunde de club jarenlang. Basketbal was een constante in de familie De Raedemaeker. Ook de volgende generatie speelde allemaal in de lokale ballonnen, sporthallen of loodsen.

Eli was een stuwende kracht als speler, scheidsrechter en later ook voorzitter. Zijn extraverte en innemende persoonlijkheid straalde af op de club die hij met passie volgde en leidde. Het was veel meer dan een uitlaatklep tussen of langs de lijnen.

Het was een constante.

Een constante opeenvolging van wedstrijden, trainingen vergaderingen en ook belevenissen. Want die waren met Eli nooit ver weg. Historische momenten waarop een hele club meegesleept wordt in een groter verhaal. Een verhaal met prachtige en soms dramatische hoofdstukken, een verhaal met spanning en ontspanning. En hij was een van de hoofdrolspelers in dat verhaal dat nog steeds voortgaat vandaag als BC Asse Ternat.

Als voorzitter besef ik nu meer dan vroeger hoe veel inspanning het vraagt, hoeveel tijd het allemaal opeist en hoe het vooral vanzelfsprekend geacht wordt. Eli deed het allemaal voor zover ik me kon herinneren: Inspringen, organiseren, entertainen, verwelkomen, chaufferen en fluiten… En dat jarenlang, zelfs decennia lang.

Hij was ook een figuur van het compromis en was graag gezien door alle clubs en spelers in de buurt. De gulle glimlach van de patriarch die blij was als iedereen content was. Die Bourgondiër die genoot van het leven in zijn Asse waar hij ook het familiebedrijf deed groeien en bloeien. Waar hij zich ook in de wijk, hopduvelfestiviteiten en de lokale toneel- of muziekvereniging manifesteerde als trekker en duwer.

Leven en geleefd worden door verenigingen en er veel voor over hebben.

Eli kwam sporadisch nog eens kijken naar een wedstrijd en dan stond hij met dezelfde passie te supporteren die zich van hem meester maakte vanaf de opworp. “Hij kon het hem niet laten”, zei hij achteraf altijd met de glimlach toen we nakaartten bij een pint. Hij zag dat het goed ging en dat stemde hem tevreden. We herbeleefden nog wat memorabele momenten en hieven het glas op mooie tijden.

Hij vocht een ongelijke strijd tegen de kanker die hem de laatste jaren verzwakte en overleed vorige week. Met slechts 69 lentes op de teller eindigde zijn leven veel te vroeg en blijft het een oneerlijk verlies voor familie, vrienden en Asse. Figuren als Eli zijn uit de duizend en zijn nalatenschap is significant bij velen.

Bedankt voor alles wat je voor onze club en haar leden allemaal hebt gedaan.

Uit naam van alle leden en het bestuur van BCAT betuigen we ons medeleven aan al zijn dierbaren.

Mark

Bekijk HIER het interview met Eli ter gelegenheid van het 65-jarig bestaan van de club.