Katrien Vercauteren wil afscheid nemen met de dubbel.

Ex-international Katrien Vercauteren speelt aanstaande zaterdag voor het laatst een wedstrijd in onze Sportloods. Na een carrière van maar liefst 35 (!) seizoenen neemt de voormalige Belgian Cat afscheid van het parket. 

Katrien liet op 5-jarige leeftijd al zien dat ze heel wat in haar mars had, toen ze tijdens een toernooitje op een pleintje in Mechelen moeiteloos mee kon spelen met enkele kinderen van 8 jaar. Ze werd al snel opgemerkt door de coach van haar broer en belandde in Mechelen, waar ze tot haar 13e de jeugdreeksen doorliep. 

“Zowel mijn broer als mijn drie zussen hebben basketbal gespeeld, net als mijn opa en mijn papa”, vertelt ze. “In Mechelen speelde ik gelijktijdig mee in een jongens- en meisjescompetitie, tot ik in Sint-Katelijne-Waver mijn kans kreeg in eerste provinciale.”

Je kan kansen grijpen met twee handen, maar Katrien zou Katrien niet zijn als ze ook niet al haar andere ledematen in de strijd smeet. Na amper één seizoen maakte ze de overstap van de provinciale reeksen naar eerste klasse, waar ze op 15-jarige leeftijd al een basisplaats veroverde. 

Wat volgde was een 15-jarige carrière op het hoogste niveau in ons land, maar ook ver daarbuiten. Katrien speelde onder meer twee seizoenen in Zwitserland en was ook meermaals op het Europese niveau actief. 

Intussen draaide de spelverdeelster ook mee in de nationale ploeg. Nadat ze zowat alle jeugdselecties had doorlopen, trok Katrien met de Belgian Cats naar het EK in Athene, waar ons land een 6e plaats veroverde. Katrien haalde er de highlights met een prachtige alley-oop pass naar Ann Wauters, je weet wel, die andere levende legende bij de Belgische basketbalvrouwen. 

“Van 1998 tot 2005 heb ik elke vakantie besteed aan de nationale selecties”, herinnert Katrien zich nog. “Dat waren heel intensieve jaren. Ik weet nog dat mijn selectie voor de ploeg van ’82 totaal onverwacht kwam. In die tijd hadden we thuis geen telefoon of gsm. Ik lag in Koksijde op het strand, toen er opeens twee mannen in kostuum mijn naam aan het roepen waren. Het bleken de team managers van de Belgian Cats te zijn, die via mijn buurvrouw te weten waren gekomen dat we op vakantie aan zee waren. Die mannen zijn toen naar de kust gereden en het strand beginnen afdweilen om me te vertellen dat ik twee dagen later in Knokke moest zijn om mee te trainen.”

“Ik ben coaches Chris Gijsemans, Els Eerdekens en Benny Mertens zeer dankbaar voor alles wat ze voor mij hebben betekend”, zegt Katrien, terugblikkend op die eerste jaren op het hoogste niveau. Gijsemans heeft me in de jeugd opgeleid, waarna Eerdekens en Mertens mij hebben opgepikt. Zij geloofden gigantisch in mij en dat heeft me naar een hoger niveau getild.” Dat Katrien als voormalig Belgian Cat wordt omschreven, zit niet haar koude kleren. “Bij sommige mensen wordt dat wel wat op ongeloof onthaald, maar ik ben daar wel heel fier op.”

Katrien stopte met haar professionele carrière op 30-jarige leeftijd om haar gezin uit te breiden, maar drie jaar later sloot ze zich aan bij BCAT, na een toevallige ontmoeting met coach Eline. Ze veroverde meteen de titel in P1 en schreef ook de beker van Vlaams-Brabant op haar rijkgevulde palmares en hoopt dit seizoen die prestatie nog eens over te doen.

“We zijn twee jaar geleden gezakt vanuit 2e landelijke en hebben een doorstart gemaakt met een zeer jonge ploeg. Na amper twee seizoenen staan we op het punt om de dubbel te pakken, dat is echt ongelooflijk. Zes jaar geleden was ik coach bij de U10 meisjes en nu sta ik samen met enkele van die meisjes op het veld. Het is fantastisch om dit met zo’n jonge ploeg te kunnen verwezenlijken.”

Dat Katrien er qua leeftijd en ervaring met kop en schouders bovenuit steekt bij de Dames A van BCAT vindt ze helemaal niet erg. ‘Ik ben zelf als jonkie in ‘echte’ damesploegen terecht gekomen. Ik moest zeer snel volwassen worden, maar werd altijd goed opgevangen door de andere speelsters. Het stoort mij dus helemaal niet om met jonge meisjes te werken.” 

Ondanks de tonnen ervaring blijft Katrien gespannen voor de laatste twee resterende wedstrijden van haar carrière. “Ik ben al twee weken nerveus. Kunnen afsluiten met een titel en ook nog de bekerfinale spelen, dat is wel speciaal.”

Wie aanstaande zaterdag zeker aanwezig zal zijn op de tribune, is papa Vercauteren. “Hij heeft in al die jaren amper wedstrijden gemist”, lacht Katrien. “Hij heeft een hele grote bijdrage geleverd aan mijn basketballeven. Hij is altijd mijn chauffeur en trouwste supporter geweest, samen met mijn mama. Elke week komen ze kijken, zelfs toen ik in Zwitserland speelde, kwamen ze supporteren!”

Intussen maakt Katrien zich op voor haar volgende uitdaging in het basketbal. Volgend seizoen gaat ze als assistent-coach aan de slag bij eersteklasser Phantoms Boom. “Ik heb dit jaar bij de Heren A kunnen assisteren bij coach Tom en dat was echt de max. Mijn bijdrage was misschien niet heel groot, maar ik heb veel geleerd en heb mijn weg daarin gevonden. Had ik niet naar eerste klasse kunnen trekken, was ik zeker gebleven voor een tweede seizoen.”

“Assistent-coach worden op dat niveau is altijd mijn droom geweest, hoe raar dat voor sommigen ook klinkt. Dat is misschien niet de meest lucratieve droom, maar ik heb al speelster altijd veel gehad aan assistenten. Zowel bij Waregem, maar ook in Zwitserland en in Willebroek was hun impact groot. Eén blik van een assistent-coach is soms genoeg. Ik wil hetzelfde kunnen doen en betekenen voor andere spelers.”

Wie Katrien zaterdag naar de titel wil schreeuwen in haar laatste thuiswedstrijd, is welkom om 19 uur in de Sportloods voor de wedstrijd tegen GSG Aarschot. Op 18 mei volgt dan nog de bekerfinale in Scherpenheuvel. 

Voor wie in de voetsporen van Katrien wil treden, heeft de afscheidnemende spelverdeelster één goeie raad: “Zo veel mogelijk basketballen’, klinkt het resoluut. Kampjes volgen en op pleintjes spelen. Helaas gebeurt dat laatste minder en minder.”

CV