BCAT – In Memoriam
Dit jaar overleed dichter Stijn De Paepe. En vandaag las ik een gedicht van hem.
ALLERZIELEN
Hij is er nooit
God kan me niet meer schelen
Je zal me zelden treffen in een kerk
En toch. Er zijn vergeelde rituelen
die al die tijd een rol zijn blijven spelen.
Zoals begin November, bij een zerk,
verbijten wat de tijd maar niet wil helen.
Ook bij onze club zijn er mensen overleden die we vandaag willen gedenken en waar het niet altijd makkelijk is om het gemis te helen. In 2006 werd de club in een diepe rouw gedompeld bij het overlijden van Tim Van Vaerenbergh. Op 18-jarige leeftijd liet mijn kleine neef en BCAT-jeugdspeler het leven na een hersenbloeding. Hij doorliep alle jeugdreeksen en was een vaste fan van de A-ploeg die toen in Ternat nog speelde. Tim was door iedereen geliefd en zorgde binnen de club vaak voor de vrolijke noten in onze samenzang. Zijn ploegmaat Sven Van Cauter heeft na die weerzinwekkende dag ‘voor eeuwig en altijd 18’ op zijn lijf laten tatoeëren. Hij gaf recent ook zijn eerste zoon Jack als extra naam Tim mee ter nagedachtenis. Die gebeurtenis tekende de levens van iedereen die er toen bij was. Ouders mogen geen kinderen begraven.
Maar 11 jaar later gebeurde dat opnieuw. Koen Thomas was als coach jaren actief binnen onze club, maar laste door gezondheidsperikelen een lange rustpauze in. In 2017 hervatte hij het werk op het terrein na de club jarenlang te hebben geholpen als penningmeester. Hij assisteerde bij de U12-ploeg en was dolblij om terug tussen de lijnen te kunnen staan. Maar bij het wegzetten van een basketring zakte Koen in elkaar en liet hij het leven in onze Sportloods. Alle hulp kwam te laat en zo werd de club opnieuw in rouw gedompeld door het veel te vroeg heengaan van deze 34-jarige coach voor het leven.
Dit jaar in mei ontviel ons ook Eli De Raedemaeker. De vroegere voorzitter van BC Asse werd ongeneeslijk ziek en haalde net de 70 jaar niet. Ook zijn impact binnen onze club was groot bij een ietwat oudere generatie. Op het pop up-3×3 terrein dat we voor de gelegenheid in 2021 op het gemeenteplein in Asse plaatsten, vertelde Eli nog honderduit over alle gebeurtenissen bij de club.
Ze waren actieve en geliefde clubmensen en alle 3 zijn ze onterecht veel te vroeg van ons heengegaan. Basketbal was voor hen meer dan een sport: het beïnvloedde hun levens gedurende meerdere jaren.
Misschien ben ik – net zoals Stijn de Paepe – niet meer de meest praktiserende gelovige maar ik wil graag geloven dat ze ergens nog vanboven kijken naar wat er gebeurt in de sport-loods, centrum, hal of horizon. En dat ze weten dat we ze missen.
Mark
